Wpisy z miesiąca: Styczeń 2017

Udzielenie przez bank komornikowi informacji stanowiących tajemnicę bankową.

Cztery lata temu opublikowałem na blogu wpis: Tajemnica bankowa a egzekucja komornicza, poświęcony kwestii przekazywania przez bank komornikowi informacji objętych tajemnicą bankową. Od tamtego czasu stan prawny wówczas opisany uległ zmianie, dlatego w dzisiejszej publikacji przybliżę ten temat z punktu widzenia aktualnej regulacji.

Niezmiennym nadal pozostało to, że banki i ich pracownicy mają obowiązek zachowania tajemnicy bankowej, który obejmuje wszelkie informacje dotyczące czynności bankowych dokonywanych przez klientów banku, a także osób ustanawiających zabezpieczenia na rzecz banku. Po więcej informacji na ten temat odsyłam tutaj: Tajemnica bankowa – kogo i czego dotyczy?.

Jakich informacji komornik może żądać od banku?

Informacje objęte tajemnicą bankową mogą być ujawnione przez bank innym osobom lub instytucjom tylko na podstawie  przepisów ustawowych  lub na podstawie wyraźnego upoważnienia  udzielonego przez osobę, której chronione informacje dotyczą. W odniesieniu do komornika sądowego takim przepisem jest art. 105 ust. 1 pkt 2 lit. ł) ustawy prawo bankowe, określający obowiązek banków udzielania komornikowi na jego żądanie informacji stanowiących tajemnicę bankową.

Poprzednie brzmienie tego przepisu było nieprecyzyjne i prowadziło do praktycznych problemów, o których wspominałem we wcześniejszej publikacji przywołanej na wstępie. Przepis ten formułował jedynie dyspozycję, że bank ma obowiązek udzielić informacji stanowiącej tajemnicę bankową na żądanie komornika sądowego w zakresie niezbędnym do prawidłowego prowadzenia postępowania egzekucyjnego, postępowania zabezpieczającego oraz wykonywania innych czynności wynikających z jego ustawowych zadań.

Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich – co reguluje?

W dniu 10 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. 2016 poz. 1823). Ustawa ta implementuje do polskiego prawa dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (dyrektywa w sprawie ADR w sporach konsumenckich). Ustawa ma zapewnić konsumentom możliwość rozstrzygania sporów z przedsiębiorcami przez uprawnione podmioty stosujące skuteczne i szybkie metody ich rozwiązywania, stanowiące alternatywę w stosunku do postępowań sądowych. W założeniu jej regulacje mają być również korzystne dla przedsiębiorców, oferując im sposobność uniknięcia długotrwałych i kosztowych procesów.

Co regulują przepisy ustawy?

Ogólnie rzecz ujmując ustawa określa:

  • obowiązki podmiotów uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
  • zasady prowadzenia rejestru podmiotów uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
  • obowiązki przedsiębiorców;
  • zasady prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
  • zadania Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w zakresie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.

Obowiązek dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku – zmiany.

Jedna ze zmian prawnych, jaka weszła w życie wraz z Nowym Rokiem, dotyczy obowiązku przedsiębiorców w zakresie dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego. Obowiązek ten wynika z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. Wspomniałem o nim w tej publikacji: Przedsiębiorca a rachunek bankowy.

Tak było przed zmianą.

Przed zmianą przepis ten stanowił, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą powinno następować za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

  • stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  • jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.