Czy wiesz, że..?
W XIX-wieczny angielski garncarz zainspirowany znaczeniem słów słój oraz świnka ulepił pierwszą świnkę skarbonkę. (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że..?
Pierwszy bank centralny w Europie utworzono w 1668 roku w Szwecji. (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że..?
Kupując mieszkanie od dewelopera stajesz jego właścicielem dopiero po wpisaniu prawa własności w księdze wieczystej. (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że..?
Pierwsze monety jednozłotowe zostały wybite w 1663 roku i stanowiły równowartość 30 ówczesnych groszy. (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że..?
Zgodnie z polskim prawem pieniądze zdeponowane na rachunku bankowym stają się własnością banku. (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że..?
Pierwsze karty kredytowe miały formę metalowej blaszki z danymi osoby korzystającej z kredytu udzielonego przez wystawcę karty. (fot. Shutterstock)
Musisz wiedzieć, że...
Blog Pieniądze i Prawo naprawdę warto czytać :) (fot. Shutterstock)
Czy wiesz, że...?
Inspiracją do wynalezienia bankomatu była maszyna wydająca gumę do żucia. (fot. Shutterstock)
Rachunek bankowy dla osoby małoletniej.
Dziś Dzień Dziecka, a to się dobrze składa, gdyż kolejny temat na blogu poświęcony będzie zagadnieniom związanym z prowadzeniem rachunków bankowych dla dzieci. 😉
Rachunek bankowy jak najbardziej może być otwarty i prowadzony dla osób małoletnich tj. takich, które nie ukończyły 18 lat. Jak wiadomo, w kraju nad Wisłą człowiek staje się pełnoletni właśnie po osiągnięciu tego wieku. Na gruncie prawa cywilnego nabywa wówczas tzw. pełną zdolność do czynności prawnych czyli może samodzielnie dokonywać czynności cywilnoprawnych kształtując w ten sposób swoją sytuację prawną.
Rachunek bankowy a zdolność do czynności prawnych małoletniego.
Osoby poniżej 13 roku nie mają w ogóle zdolności do czynności prawnych co oznacza, że zasadniczo czynności prawne dokonane przez takie osoby są nieważne. Nieważna byłaby zatem umowa rachunku bankowego czy umowa kredytu zawarta przez taką osobę.
Kara umowna – kiedy można żądać jej zapłaty?
Karę umowną zalicza się do tzw. dodatkowych zastrzeżeń umownych. Jest to rodzaj sankcji, którą można zapisać w umowie jako formę naprawienia szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego. Przepisy odnoszące się do kary umownej zawiera kodeks cywilny. Są to art. 483 – 484.
Kara umowna może zabezpieczać tylko zobowiązanie niepieniężne.
Zgodnie z art. 483 § 1 k.c. można zastrzec w umowie, że naprawienie szkody wynikłej z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania niepieniężnego nastąpi przez zapłatę określonej sumy.
Podstawą do żądania kary umownej może być zatem tylko stosowny zapis w umowie, a karę umowną można zastrzec tylko na wypadek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania o charakterze niepieniężnym, czyli takiego gdzie obowiązek dłużnika nie sprowadza się do zapłaty określonej kwoty pieniężnej (np. wynagrodzenia, ceny, czynszu, raty kredytowej itd.).
Opłata interchange – nowe maksymalne stawki.
29 stycznia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o ustawy o usługach płatniczych. Najważniejsza zmiana jaką ta nowelizacja wprowadziła jest obniżenie maksymalnej ustawowej stawki opłaty interchange dla krajowych transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu kart płatniczych.
Opłata interchange to opłata ustalona przez organizację kartową z tytułu transakcji płatniczej wykonywanej przy użyciu karty płatniczej, uiszczana przez agenta rozliczeniowego na rzecz wydawcy karty płatniczej.
Nowe maksymalne limity.
Do tej pory opłata interchange nie mogła przekroczyć 0,5% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej. Zgodnie z nowymi regulacjami, stawka opłaty interchange nie może być wyższa niż:
– 0,2% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty debetowej oraz
– 0,3% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty kredytowej.
Sprzedaż nieruchomości a podatek dochodowy – kto musi zapłacić i jak podatku uniknąć.
Dzisiaj na blogu wpis gościnny, którego autorem jest redakcja portalu rozliczeniepit.pl
Zgodnie z ustawą o podatku dochodowym od osób fizycznych, dochód uzyskany z odpłatnego zbycia nieruchomości, nabytej lub wybudowanej w ciągu ostatnich 5 lat, podlega opodatkowaniu.
Podatek należy zapłacić nie tylko od sprzedaży całej nieruchomości. Opodatkowaniu podlega także przychód:
- z odpłatnego zbycia części nieruchomości,
- z udziału w nieruchomości,
- ze spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub użytkowego,
- z prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej,
- z prawa użytkowania wieczystego gruntów.
Podatek dotyczy osób, które uzyskały przychód prywatnie (nie w ramach działalności gospodarczej). Okres 5 lat jest liczony od końca roku podatkowego, w którym zbywana nieruchomość została nabyta. Osoby, które nabyły lub wybudowały nieruchomość wcześniej niż 1 stycznia 2009 roku, a zbyły ją w 2014 roku, nie mają zatem obowiązku płacić podatku czy zgłaszać sprzedaży nieruchomości do urzędu skarbowego.
Odwrócony kredyt hipoteczny – poznaj jego zasady.
Odwrócony kredyt hipoteczny po latach dyskusji doczekał się w końcu uregulowania w polskim prawie. W dniu 15 grudnia 2014 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 23 października 2014 r. o odwróconym kredycie hipotecznym (Dz. U. 2014 poz. 1585). Tworzy ona ramy prawne dla oferowania przez banki odwróconego kredytu hipotecznego. Ustawa określa zasady i tryb zawierania umowy odwróconego kredytu hipotecznego, prawa i obowiązki stron oraz zasady rozliczania zobowiązań, jakie z takiej umowy wynikają. Dzisiaj przyjrzymy się jej najważniejszym założeniom.
Czym jest odwrócony kredyt hipoteczny?
Odwrócony kredyt hipoteczny to produkt finansowy, który umożliwia osobom posiadającym nieruchomości pozyskać dodatkowe środki pieniężne. Kredyt taki zabezpieczony jest hipoteką i charakteryzuje się tym, że jego spłata jest odroczona do ustalonego momentu po śmierci kredytobiorcy. Spłata takiego kredytu następuje z kwoty uzyskanej ze sprzedaży nieruchomości będącej jego zabezpieczeniem. Po wejściu w życie ustawy, którą przywołałem na wstępie, w polskim prawie pojawi się nowy rodzaj umowy właśnie o takim charakterze tj. umowa odwróconego kredytu hipotecznego. Zgodnie z art. 4 ustawy, na podstawie umowy odwróconego kredytu hipotecznego bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas nieoznaczony określoną sumę środków pieniężnych, których spłata nastąpi po śmierci kredytobiorcy. Kredytobiorca z kolei zobowiązuje się do ustanowienia zabezpieczenia spłaty tej sumy wraz z należnymi odsetkami oraz innymi kosztami.
Kapitalizacja odsetek – kiedy jest dopuszczalna?
W polskim prawie cywilnym istnieje zakaz anatocyzmu czyli umawiania się z góry o zapłatę odsetek od zaległych odsetek. Przewiduje go art. 482 kodeksu cywilnego. Zakaz ten oznacza, że nie można umówić się z góry, że w przypadku zaległych, czyli niezapłaconych w terminie odsetek, dłużnik zapłaci wierzycielowi odsetki od takich odsetek tj. zastosowany będzie procent składany. Dotyczy to zarówno odsetek kapitałowych stanowiących wynagrodzenie za korzystanie z czyjegoś kapitału, jak również odsetek za opóźnienie, których wierzyciel ma prawo żądać, gdy dłużnik opóźnia się ze spłatą długu pieniężnego. O rodzajach odsetek pisałem tutaj: Odsetki – co o nich wiedzieć wypada?.
Zakaz anatocyzmu ma chronić dłużnika przed nadmiernym obciążeniem z tytułu narastającego długu. Z procentem składanym nie ma bowiem żartów o czym wiedział doskonale nawet Albert Einstein. 😉 Ponadto, gdyby możliwość pobierania odsetek od zaległych odsetek istniała bez ograniczeń mogłoby to prowadzić do obchodzenia przepisów o odsetkach maksymalnych.
Zakaz anatocyzmu, jak wiele prawnych zakazów nie jest bezwzględny. Oznacza to, że istnieją od niego pewne wyjątki.
Kiedy akceptant może odmówić przyjęcia zapłaty kartą płatniczą?
Ustawa o usługach płatniczych, o której już wielokrotnie na blogu pisałem, określa między innymi prawa i obowiązki akceptanta karty płatniczej. Jednym z tych praw jest prawo akceptanta do odmowy przyjęcia zapłaty kartą płatniczą w określonych sytuacjach. Pamiętaj jednak, że generalna zasada jest taka, iż akceptant (czyli podmiot, na rzecz którego agent rozliczeniowy świadczy usługi polegające na umożliwianiu realizowania transakcji z użyciem kart płatniczych) ma obowiązek przyjąć zapłatę z użyciem karty płatniczej. Wyjątkiem od tej zasady są przypadki określone przez ustawę, kiedy to akceptant może odmówić przyjęcia zapłaty kartą. Przedstawię je krótko poniżej.
Przypadki wspomniane określa art. 59e ustawy o usługach płatniczych. Przepis ten stanowi, że odmowa przyjęcia zapłaty przez akceptanta może nastąpić w przypadku:
- upływu terminu, do którego jest możliwe korzystanie z instrumentu płatniczego;
- zablokowania instrumentu płatniczego;
- niezgodności podpisu osoby upoważnionej do używania instrumentu płatniczego na instrumencie płatniczym identyfikującym taką osobę z podpisem na dokumencie obciążeniowym;
- odmowy okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość użytkownika karty;
- stwierdzenia posługiwania się instrumentem płatniczym przez osobę nieuprawnioną;
- braku możliwości dokonania akceptacji transakcji płatniczej.
