Wpisy oznaczone tagiem: instytucje płatnicze

Obowiązek dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku – zmiany.

Jedna ze zmian prawnych, jaka weszła w życie wraz z Nowym Rokiem, dotyczy obowiązku przedsiębiorców w zakresie dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku bankowego. Obowiązek ten wynika z art. 22 ustawy o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. Wspomniałem o nim w tej publikacji: Przedsiębiorca a rachunek bankowy.

Tak było przed zmianą.

Przed zmianą przepis ten stanowił, że dokonywanie lub przyjmowanie płatności związanych z wykonywaną działalnością gospodarczą powinno następować za pośrednictwem rachunku bankowego przedsiębiorcy w każdym przypadku, gdy:

  • stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  • jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

Opłata interchange – nowe maksymalne stawki.

29 stycznia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o ustawy o usługach płatniczych. Najważniejsza zmiana jaką ta nowelizacja wprowadziła jest obniżenie maksymalnej ustawowej stawki opłaty interchange dla krajowych transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu kart płatniczych.

Opłata interchange to opłata ustalona przez organizację kartową z tytułu transakcji płatniczej wykonywanej przy użyciu karty płatniczej, uiszczana przez agenta rozliczeniowego na rzecz wydawcy karty płatniczej.

Nowe maksymalne limity.

Do tej pory opłata interchange nie mogła przekroczyć 0,5% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej.  Zgodnie z nowymi regulacjami, stawka opłaty interchange nie może być wyższa niż:

0,2% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty debetowej oraz

0,3% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty kredytowej.

Rekomendacje w zakresie bezpieczeństwa kart zbliżeniowych.

Płatności kartami zbliżeniowymi w Polsce rozwijają się dynamicznie. Pod tym względem nasz kraj znajduje się w światowej czołówce, pomimo tego, że sam rynek płatności bezgotówkowych wciąż nie jest jeszcze tak rozwinięty jak w krajach zachodnich.

Pomimo rosnącej popularności płacenie za pomocą kart zbliżeniowych nadal bywa uważane jako czynność płatnicza obarczona większym ryzykiem niż przy użyciu tradycyjnych kart. Powodu takiego stanu rzeczy należy upatrywać między innymi w tym, że procedury wydawania kart zbliżeniowych nie we wszystkich bankach były dla klientów przyjazne. Wydawcy kart nie zawsze umożliwiali klientowi wybór opcji korzystania z funkcji zbliżeniowej lub niekorzystania z niej. Szwankowało również informowanie klientów o zasadach działania takich kart oraz sposobach korzystania z nich.

Aby temu przeciwdziałać, Rada ds. Systemu Płatniczego czyli ciało opiniodawczo-doradcze Zarządu Narodowego Banku Polskiego, wydała rekomendacje w zakresie bezpieczeństwa kart zbliżeniowych. Są one zbiorem dobrych praktyk, jakie zalecane są do wdrożenia przy wydawaniu kart zbliżeniowych. W przygotowanie tego dokumentu zaangażowany był także Związek Banków Polskich oraz kilkanaście banków wydających takie instrumenty płatnicze.

Pieniądz elektroniczny a ustawa o usługach płatniczych.

Obowiązująca od niespełna roku ustawa o usługach płatniczych doczekała się pierwszej dużej nowelizacji. Ustawa z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013 poz. 1036)  wprowadza nowe regulacje dotyczące wydawania, wykupu oraz dystrybucji pieniądza elektronicznego, jak również zasad tworzenia i działalności instytucji pieniądza elektronicznego. W założeniu zmiany te mają ułatwić funkcjonowanie na rynku finansowym podmiotów zainteresowanych wydawaniem pieniądza elektronicznego.

Rozwiązania zawarte w ustawie nowelizującej wdrażają wymogi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru nad ich działalnością. Co ważne, ustawa nowelizująca uchyla dotychczas obowiązującą ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych, która regulowała kwestie związane z wydawaniem i używaniem elektronicznych instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego, oraz określała prawa i obowiązki stron umów o elektroniczny instrument płatniczy w zakresie nieuregulowanym w ustawie o usługach płatniczych. Po wejściu w życie nowelizacji (tj. od 07 października 2013 r.), kwestie związane z wydawaniem pieniądza elektronicznego, jego wykupem i instrumentami płatniczymi z tym związanymi, działalnością instytucji pieniądza elektronicznego i świadczeniem przez nie usług płatniczych, regulować będzie ustawa o usługach płatniczych.

Rachunek płatniczy a rachunek bankowy.

Prowadzenie rachunków płatniczych to jedna z usług płatniczych, którą mogą wykonywać podmioty świadczące takie usługi czyli tzw. dostawcy usług płatniczych. Są nimi także banki, które zgodnie z Prawem bankowym wykonują czynności bankowe, w tym prowadzą rachunki bankowe.

Czym jest rachunek płatniczy?

Rachunek płatniczy to rachunek prowadzony dla jednego lub większej liczby użytkowników (klientów) służący do wykonywania transakcji płatniczych. Rachunkiem płatniczym jest także rachunek bankowy oraz rachunek członka spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (SKOK-u), jeżeli rachunki te służą do wykonywania transakcji płatniczych.

Rolą rachunku płatniczego jest rejestrowanie środków pieniężnych użytkownika lub takich, które zostały mu udostępnione, znajdujących się na tym rachunku oraz wykonywanie transakcji płatniczych czyli wpłat, wypłat oraz realizacja transferów pieniężnych z jego udziałem. Rachunek taki prowadzony jest dla klienta (użytkownika) w związku z umową ramową zawartą z dostawcą usług płatniczych, czyli umową regulującą wykonywanie indywidualnych transakcji płatniczych, która może zawierać postanowienia w zakresie prowadzenia rachunku płatniczego.

Przedsiębiorca a rachunek bankowy.

Czy przepisy prawa nakładają na przedsiębiorcę obowiązek posiadania rachunku bankowego? Odpowiedź na to pytanie, generalnie jest twierdząca. Wymóg posługiwania się przez przedsiębiorcę rachunkiem bankowym w związku z prowadzoną działalnością można odnaleźć, w co najmniej kilku ustawach. Poniżej przedstawiam najważniejsze z nich.

Ustawa o swobodzie działalności gospodarczej a rachunek bankowy.

Przede wszystkim należy wspomnieć o ustawie o swobodzie działalności gospodarczej z dnia 2 lipca 2004 r. Otóż, ustawa ta w art. 22 nakłada na przedsiębiorcę obowiązek związany z rachunkiem bankowym. Stanowi on, że przedsiębiorca w związku z wykonywaną działalnością gospodarczą powinien dokonywać lub przyjmować płatności, które się z nią wiążą za pośrednictwem rachunku bankowego, w każdym przypadku, gdy:

  • drugą stroną transakcji, z której wynika płatność, jest inny przedsiębiorca oraz
  • jednorazowa wartość transakcji, bez względu na liczbę wynikających z niej płatności, przekracza równowartość 15 000 euro przeliczonych na złote według średniego kursu walut obcych ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski ostatniego dnia miesiąca poprzedzającego miesiąc, w którym dokonano transakcji.

Jeżeli przedsiębiorca jest członkiem spółdzielczej kasy oszczędnościowo-kredytowej (SKOK-u) może rozliczać się za pośrednictwem rachunku otwartego w tej instytucji.

UWAGA!!!

Od dnia 01 stycznia 2017 roku obowiązuje zmieniony art. 22 ustawy o swobodzie działaności gospodarczej, który nakłada na przedsiębiorców obowiązek rozliczania się za pośrednictwem rachunku jeżeli wartość transakcji przekracza równowartość 15 000 zł. Przeczytasz o tym tutaj: „Obowiązek dokonywania rozliczeń za pośrednictwem rachunku – zmiany”.

Usługi płatnicze – obowiązki informacyjne dostawców.

Dostawcy usług płatniczych (np. banki, SKOK-i, instytucje płatnicze) w związku z ich świadczeniem, zgodnie z wymogami ustawy o usługach płatniczych mają wiele obowiązków w stosunku do swoich klientów. Usługi płatnicze z reguły wykonywane są w oparciu o umowę zawartą z dostawcą. Ustawa nazywa ją umową ramową i określa jako umowę o usługę płatniczą regulującą wykonywanie indywidualnych transakcji płatniczych. Umowa taka może również zawierać postanowienia określające zasady prowadzenia rachunku płatniczego. Rachunkiem płatniczym jest także rachunek bankowy czy rachunek prowadzony przez SKOK jeżeli jest wykorzystywany do wykonywania transferów lub wypłat środków pieniężnych. O tym, co jest usługą płatniczą zgodnie pisałem tutaj: „Ustawa o usługach płatniczych – to warto wiedzieć”.

Sposoby i forma informowania klientów.

Wśród obowiązków nałożonych na dostawców usług płatniczych są również obowiązki o charakterze informacyjnym. Ustawa określa zakres informacji, jakie klient powinien otrzymać, sposoby ich przekazywania oraz kiedy powinno to mieć miejsce.