Wpisy oznaczone tagiem: prawa konsumenta
Umowa o kredyt hipoteczny – jakie zapisy powinna zawierać?
Umowa o kredyt hipoteczny to umowa, na podstawie której kredytodawca udziela kredytobiorcy będącemu konsumentem kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości mieszkalnej zabezpieczonego hipoteką. Kredytodawcą może być bank, instytucja kredytowa albo spółdzielcza kasa oszczędnościowo kredytowa (SKOK).
Od 22 lipca 2017 r. obowiązuje ustawa z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. 2017 poz. 819). Ustawa ta reguluje szczegółowo szereg kwestii związanych z kredytami hipotecznymi. Szerzej pisałem o tym kilka miesięcy temu w publikacji „Ustawa o kredycie hipotecznym – jakie rozwiązania wprowadza?” Zainteresowanym serdecznie polecam lekturę.
Wśród rozmaitych zagadnień odnoszących się do kredytów hipotecznych, przywołana ustawa reguluje także to jakie elementy powinna zawierać umowa kredytu hipotecznego, innymi słowy jakie zapisy powinny się w niej znaleźć. Dokładnie rzecz ujmując robi to art. 29 ust. 1 ustawy.
W pierwszej mierze powyższy przepis odsyła w tej materii do postanowień innej ustawy, stanowiąc że umowa o kredyt hipoteczny powinna określać elementy wymienione w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe. Następnie określa samodzielnie jakie inne elementy powinna zawierać jeszcze umowa o kredyt hipoteczny.
Aby zatem ustalić kompleksowo jakie zapisy powinna zawierać umowa o kredyt hipoteczny należy zestawić ze sobą te dwie regulacje ustawowe.
Ustawa o kredycie hipotecznym – jakie rozwiązania wprowadza?
W dniu 21 kwietnia 2017 r. opublikowano w Dzienniku Ustaw (Dz. U. 2017 poz. 819) ustawę z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami. Większość jej przepisów wejdzie w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, tj. 22 lipca 2017 r. zmieniając zasady udzielania kredytów hipotecznych.
Ustawa wdraża do polskiego porządku prawnego postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającej dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010. Celem tej dyrektywy jest zapewnienie konsumentom ochrony prawnej przy zawieraniu umów o kredyt hipoteczny.
Do tej pory w polskim prawie nie było szczegółowej regulacji ustawowej w zakresie kredytów hipotecznych, o czym wspomniałem chociażby tutaj: Kredyt hipoteczny – abecadło kredytobiorcy. Przywołana ustawa zmienia ten stan rzeczy. W dzisiejszym wpisie przybliżę najważniejsze rozwiązania jakie ona zawiera
Co reguluje ustawa i do jakich umów się ją stosuje?
Generalnie rzecz ujmując ustawa reguluje:
- zasady i tryb zawierania umów o kredyt hipoteczny;
- prawa i obowiązki kredytodawcy, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta w zakresie informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt hipoteczny oraz prawa i obowiązki konsumenta, kredytodawcy, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta w związku z zawartą umową o kredyt hipoteczny;
- skutki uchybienia przez kredytodawcę, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta ich obowiązkom;
- zasady i tryb sprawowania nadzoru nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami.
Ustawa o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich – co reguluje?
W dniu 10 stycznia 2017 r. weszła w życie ustawa z dnia z dnia 23 września 2016 r. o pozasądowym rozwiązywaniu sporów konsumenckich (Dz. U. 2016 poz. 1823). Ustawa ta implementuje do polskiego prawa dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/11/UE z dnia 21 maja 2013 r. w sprawie alternatywnych metod rozstrzygania sporów konsumenckich oraz zmiany rozporządzenia (WE) nr 2006/2004 i dyrektywy 2009/22/WE (dyrektywa w sprawie ADR w sporach konsumenckich). Ustawa ma zapewnić konsumentom możliwość rozstrzygania sporów z przedsiębiorcami przez uprawnione podmioty stosujące skuteczne i szybkie metody ich rozwiązywania, stanowiące alternatywę w stosunku do postępowań sądowych. W założeniu jej regulacje mają być również korzystne dla przedsiębiorców, oferując im sposobność uniknięcia długotrwałych i kosztowych procesów.
Co regulują przepisy ustawy?
Ogólnie rzecz ujmując ustawa określa:
- obowiązki podmiotów uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
- zasady prowadzenia rejestru podmiotów uprawnionych do prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
- obowiązki przedsiębiorców;
- zasady prowadzenia postępowania w sprawie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich;
- zadania Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, w zakresie pozasądowego rozwiązywania sporów konsumenckich.
Kiedy może pomóc Rzecznik Finansowy?
W publikacji na temat rozpatrywania reklamacji przez bank i inne podmioty rynku finansowego obiecałem, że napiszę również wkrótce o Rzeczniku Finansowym. A, że u mnie – cytując bohatera pewnej polskiej komedii – słowo droższe od pieniędzy 🙂 , niniejszym to czynię. Rzecznik Finansowy ma dbać o prawa klientów banków, SKOK-ów czy ubezpieczycieli i dlatego dobrze wiedzieć, czym się zajmuje i kiedy można zwrócić się do niego o pomoc w swojej sprawie.
Rzecznik Finansowy zastąpił Rzecznika Ubezpieczonych.
Z dniem wejścia w życie ustawy o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku Finansowym, Rzecznik Finansowy został powołany w miejsce funkcjonującego do tej pory Rzecznika Ubezpieczonych. Rzecznik Finansowy powoływany jest na 4 letnią kadencję i może nim zostać osoba wyróżniająca się wiedzą w zakresie funkcjonowania rynku finansowego i regulacji prawnych tworzących jego otoczenie oraz posiadająca co najmniej siedmioletnie doświadczenie zawodowe w tym obszarze. Siedziba rzecznika znajduje się w Warszawie. Koszty działalności Rzecznika i jego administracji ponoszą podmioty rynku finansowego, czyli krajowe zakłady ubezpieczeń, banki, instytucje płatnicze, spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe, towarzystwa funduszy inwestycyjnych, powszechne towarzystwa emerytalne, firmy inwestycyjne, biura usług płatniczych, instytucje pożyczkowe. Wszystkie one nazywane są zbiorczo podmiotami rynku finansowego a będąc ich klientem w razie naruszenia Twoich praw możesz zwrócić się o pomoc do Rzecznika Finansowego.
Rozpatrywanie reklamacji przez bank i inne podmioty rynku finansowego.
Dzisiaj, to jest 11 października 2015 r. wchodzi w życie ustawa o rozpatrywaniu reklamacji przez podmioty rynku finansowego i o Rzeczniku finansowym (Dz. U. 2015 poz. 1348). Określa ona między innymi zasady rozpatrywania reklamacji przez podmioty rynku finansowego składanych przez ich klientów.
Kogo dotyczą zasady rozpatrywania reklamacji zgodnie z ustawą?
Ustawa definiuje reklamację jako wystąpienie skierowane do podmiotu rynku finansowego przez jego klienta, w którym klient zgłasza zastrzeżenia dotyczące usług świadczonych przez ten podmiot.
Zasady rozpatrywania reklamacji zgodnie z ustawą zobowiązane są w swojej działalności stosować:
Pożyczka zaciągnięta w firmie pożyczkowej to także kredyt konsumencki.
Kredyty z reguły kojarzą się bankami. Zgodnie z Prawem bankowym tylko banki mogą udzielać kredytów. Mogą to robić także SKOK-i na rzecz swoich członków. Umową najbardziej zbliżoną do kredytu jest pożyczka pieniężna. O różnicach między kredytem a pożyczką z prawnego punktu widzenia pisałem tutaj: Czym się różni kredyt od pożyczki?
Oprócz banków czy SKOK-ów na rynku finansowym działa także wiele rozmaitych firm, które specjalizują się w udzielaniu pożyczek. Reklamy niektórych z nich można nawet ostatnio zobaczyć w telewizji, usłyszeć w radio, o reklamie internetowej nie wspominając.
Kredyt konsumencki nie jedną ma twarz.
Banki udzielając kredytów na rzecz konsumentów, czyli osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej czy zawodowej, zobowiązane są przestrzegać wymogów ustawy o kredycie konsumenckim. Tych samych wymogów powinny także przestrzegać firmy pożyczkowe finansujące konsumentów. Dzieje się tak dlatego, ponieważ pożyczka zaciągana przez konsumenta w takiej firmie jest również klasyfikowana jako kredyt konsumencki. Przez kredyt konsumencki należy bowiem rozumieć kredyt w znaczeniu ekonomicznym, tj. udzielenie przez kredytodawcę (przedsiębiorcę) jakiejkolwiek pomocy finansowej konsumentowi, nie zaś wyłącznie w formie umowy kredytu regulowanej przez Prawo bankowe. Czyli kredytem konsumenckim będzie także pożyczka pieniężna w wysokości nie większej niż 255 550 zł udzielona konsumentowi przez firmę pożyczkową. Więcej na temat tego czym jest kredyt konsumencki pisałem tutaj: „Kredyt konsumencki, czym jest i dlaczego warto to wiedzieć.”
O czym mówią Zasady Dobrej Praktyki Bankowej?
Środowisko bankowe wypracowało zbiór dobrych praktyk, jakie chce stosować w swojej działalności. Mowa o Zasadach Dobrej Praktyki Bankowej określających standardy postępowania dla banków, ich pracowników oraz osób, za pośrednictwem których banki wykonują czynności bankowe. Zasady te zostały określone przez Komisję Etyki Bankowej działającą przy Związku Banków Polskich.
Banki powinny zapewniać swoim pracownikom stałą możliwość zapoznawania się z ich treścią. To samo dotyczy osób trzecich, za których pośrednictwem wykonują czynności bankowe. Banki mają obowiązek zapewnić ich przestrzeganie przez te osoby.
Zasady postępowania banków w stosunkach z klientami.
Zgodnie z Zasadami Dobrej Praktyki Bankowej, w relacjach ze swoimi klientami bank powinien postępować mając na uwadze zaufanie, jakim jest darzony jako instytucja zaufania publicznego. Powinien przy tym przestrzegać wysokich wymagań co do rzetelności, traktując wszystkich klientów z należytą starannością.