Wpisy dla kategorii: zobowiązania

Umowa o kredyt hipoteczny – jakie zapisy powinna zawierać?

Umowa o kredyt hipoteczny to umowa, na podstawie której kredytodawca udziela kredytobiorcy będącemu konsumentem kredytu na sfinansowanie nabycia nieruchomości mieszkalnej zabezpieczonego hipoteką. Kredytodawcą może być bank, instytucja kredytowa albo spółdzielcza kasa oszczędnościowo kredytowa (SKOK).

Od 22 lipca 2017 r. obowiązuje ustawa z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami (Dz. U. 2017 poz. 819). Ustawa ta reguluje szczegółowo szereg kwestii związanych z kredytami hipotecznymi. Szerzej pisałem o tym kilka miesięcy temu w publikacji „Ustawa o kredycie hipotecznym – jakie rozwiązania wprowadza?” Zainteresowanym serdecznie polecam lekturę.

Wśród rozmaitych zagadnień odnoszących się do kredytów hipotecznych, przywołana ustawa reguluje także to jakie elementy powinna zawierać umowa kredytu hipotecznego, innymi słowy jakie zapisy powinny się w niej znaleźć. Dokładnie rzecz ujmując robi to art. 29 ust. 1 ustawy.

W pierwszej mierze powyższy przepis odsyła w tej materii do postanowień innej ustawy, stanowiąc że umowa o kredyt hipoteczny powinna określać elementy wymienione w art. 69 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. prawo bankowe. Następnie określa samodzielnie jakie inne elementy powinna zawierać jeszcze umowa o kredyt hipoteczny.

Aby zatem ustalić kompleksowo jakie zapisy powinna zawierać umowa o kredyt hipoteczny należy zestawić ze sobą te dwie regulacje ustawowe.

Nakaz zapłaty – kiedy można go uzyskać?

Być może masz dłużnika, który nie spłacił w terminie swojego długu i zastanawiasz się nad skierowaniem sprawy do sądu. Instrumentem prawnym, który stosowany jest powszechnie w praktyce w sprawach o dochodzenie roszczeń pieniężnych jest sądowy nakaz zapłaty. Jednak nie w każdej sprawie będzie możliwe wydanie takiego nakazu przez sąd. Aby tak się stało muszą być spełnione określone warunki.

Czym jest nakaz zapłaty?

Nakaz zapłaty jest orzeczeniem wydanym przez sąd w sytuacji, gdy wierzyciel dochodzi roszczenia pieniężnego od dłużnika. Wydanie nakazu zapłaty ma uprościć i przyśpieszyć wyegzekwowanie zapłaty.  Sąd lub referendarz sądowy wydaje nakaz zapłaty na podstawie oświadczeń i dowodów przedstawionych w pozwie złożonym przez wierzyciela. Odbywa się to na posiedzeniu niejawnym bez wyznaczania rozprawy. Strony nie biorą udziału w tym posiedzeniu. Pozwany dłużnik nie otrzymuje pozwu przed wydaniem nakazu zapłaty. Zazwyczaj o sprawie dowiaduje się i odpis pozwu otrzymuje w chwili doręczenia mu nakazu zapłaty. Po jego otrzymaniu dłużnik może zapłacić zasądzoną na rzecz wierzyciela kwotę albo zaskarżyć nakaz zapłaty w odpowiednim terminie. Niezaskarżony nakaz zapłaty wywiera takie skutki prawne jak prawomocny wyrok sądowy.

Ułatwienia w dochodzeniu wierzytelności.

Dochodzenie zapłaty od dłużnika bywa w Polsce rzeczą niełatwą i czasochłonną. Od czasu do czasu ustawodawca podejmuje próby poprawienia tego stanu rzeczy. 01 czerwca 2017 r. wchodzi w życie ustawa z dnia 07 kwietnia 2017 r. o zmianie niektórych ustaw w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności (Dz. U. 2017 poz. 933). Ustawa ta zmienia 11 obowiązujących ustaw i wprowadza rozwiązania mające w założeniu wzmocnić pozycję wierzyciela w skutecznym uzyskiwaniu zapłaty od dłużnika. Nowe rozwiązania mają również zwiększyć możliwości oceny wiarygodności płatniczej kontrahenta, wprowadzając ułatwienia w pozyskiwaniu informacji z biur informacji gospodarczych oraz powołując do życia Rejestr Należności Publicznoprawnych.

Ustawa nowelizująca zmienia m.in. kodeks cywilny, kodeks postępowania cywilnego, ustawę o postępowaniu egzekucyjnym w administracji, prawo zamówień publicznych, ustawę o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym, ustawę o udostępnianiu informacji gospodarczych i wymianie danych gospodarczych. Poniżej przedstawiam najważniejsze zmiany wprowadzone w celu ułatwienia dochodzenia wierzytelności.

Ustawa o kredycie hipotecznym – jakie rozwiązania wprowadza?

W dniu 21 kwietnia 2017 r. opublikowano w Dzienniku Ustaw (Dz. U. 2017 poz. 819) ustawę z dnia 23 marca 2017 r. o kredycie hipotecznym oraz o nadzorze nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami.  Większość jej przepisów wejdzie w życie po upływie 3 miesięcy od dnia ogłoszenia, tj. 22 lipca 2017 r. zmieniając zasady udzielania kredytów hipotecznych.

Ustawa wdraża do polskiego porządku prawnego postanowienia dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/17/UE z dnia 4 lutego 2014 r. w sprawie konsumenckich umów o kredyt związanych z nieruchomościami mieszkalnymi i zmieniającej dyrektywy 2008/48/WE i 2013/36/UE oraz rozporządzenie (UE) nr 1093/2010. Celem tej dyrektywy jest zapewnienie konsumentom ochrony prawnej przy zawieraniu umów o kredyt hipoteczny.

Do tej pory w polskim prawie nie było szczegółowej regulacji ustawowej w zakresie kredytów hipotecznych, o czym wspomniałem chociażby tutaj: Kredyt hipoteczny – abecadło kredytobiorcy. Przywołana ustawa zmienia ten stan rzeczy. W dzisiejszym wpisie przybliżę najważniejsze rozwiązania jakie ona zawiera

Co reguluje ustawa i do jakich umów się ją stosuje?

Generalnie rzecz ujmując ustawa reguluje:

  • zasady i tryb zawierania umów o kredyt hipoteczny;
  • prawa i obowiązki kredytodawcy, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta w zakresie informacji udzielanych przed zawarciem umowy o kredyt hipoteczny oraz prawa i obowiązki konsumenta, kredytodawcy, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta w związku z zawartą umową o kredyt hipoteczny;
  • skutki uchybienia przez kredytodawcę, pośrednika kredytu hipotecznego i agenta ich obowiązkom;
  • zasady i tryb sprawowania nadzoru nad pośrednikami kredytu hipotecznego i agentami.

Umowa pożyczki powyżej 1000 zł a forma dokumentowa.

Umowę pożyczki można zawrzeć w dowolnej formie i jeśli pożyczkodawca uzgodni z pożyczkobiorcą jej istotne warunki będzie ona ważna. Niemniej, kodeks cywilny dla pożyczek przekraczających pewną wartość zastrzega określoną formę dla celów dowodowych. Do niedawna, art. 720 par. 2 k.c. stanowił, że umowa pożyczki, o wartości większej niż 500 zł powinna być stwierdzona pismem dla celów dowodowych. Niedochowanie formy pisemnej powodowało niekorzystny skutek dla stron umowy sprowadzający się do tego, że w sporze sądowym dotyczącym pożyczki nie był dopuszczalny dowód ze świadków ani dowód z przesłuchania stron. Pisałem o tym tutaj: O czym warto pamiętać pożyczając pieniądze?

Od 08 września 2016 r. wymóg ten uległ zmianie, zarówno co do kwoty jak i formy. Zmienione brzmienie art. 720 par. 2 k.c. stanowi obecnie, że umowa pożyczki, której wartość przekracza tysiąc złotych, wymaga zachowania formy dokumentowej.

Odsetki ustawowe, odsetki maksymalne, odsetki za opóźnienie – nowe zasady obliczania.

Od dnia 01 stycznia 2016 r. obowiązują nowe zasady ustalania wysokości odsetek ustawowych, odsetek maksymalnych oraz odsetek za opóźnienie. Wprowadziła je ustawa z dnia 09 października 2015 r. o zmianie ustawy o terminach zapłaty w transakcjach handlowych, ustawy – Kodeks cywilny oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2015 poz. 1830). Poniżej przybliżam te nowe zasady.

Odsetki ustawowe.

Odsetki od sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z czynności prawnej (np. z umowy) albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z decyzji innego właściwego organu. Jeżeli wysokość odsetek nie jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe.

Do końca 2015 r. wysokość odsetek ustawowych określała Rada Ministrów w drodze rozporządzenia. Od początku 2016 r. wysokość odsetek ustawowych powiązano ze stopą referencyjną Narodowego Banku Polskiego i przyjęto zasadę, że odsetki ustawowe równe są wysokości sumy stopy referencyjnej NBP i 3,5 punktów procentowych (art. 359 § 2 k.c.).

Milczące przyjęcie spadku a dziedziczenie długów – zmiany.

Odpowiedzialność za długi spadkowe zależy od sposobu, w jaki spadkobierca przyjął spadek. Jeżeli odrzucił  spadek to nie ponosi odpowiedzialności za długi spadkowe, a tym samym nie musi ich spłacać wierzycielom zmarłego. Gdy przyjął spadek wprost (tzw. proste przyjęcie spadku) ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczeń. Odpowiada wtedy za ich spłatę z całego swojego majątku oraz z majątku, który odziedziczył po zmarłej osobie.

Jeżeli natomiast spadkobierca przyjął spadek z tzw. dobrodziejstwem inwentarza to ponosi ograniczoną odpowiedzialność za długi spadkodawcy. Jego odpowiedzialność ogranicza się do wartości spadku jaki odziedziczył. W takiej sytuacji spadkobierca nie odpowiada za długi spadkowe ponad wartość tego spadku.