Wpisy oznaczone tagiem: karty płatnicze

Opłata interchange – nowe maksymalne stawki.

29 stycznia 2015 r. weszła w życie nowelizacja ustawy o ustawy o usługach płatniczych. Najważniejsza zmiana jaką ta nowelizacja wprowadziła jest obniżenie maksymalnej ustawowej stawki opłaty interchange dla krajowych transakcji płatniczych wykonywanych przy użyciu kart płatniczych.

Opłata interchange to opłata ustalona przez organizację kartową z tytułu transakcji płatniczej wykonywanej przy użyciu karty płatniczej, uiszczana przez agenta rozliczeniowego na rzecz wydawcy karty płatniczej.

Nowe maksymalne limity.

Do tej pory opłata interchange nie mogła przekroczyć 0,5% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej.  Zgodnie z nowymi regulacjami, stawka opłaty interchange nie może być wyższa niż:

0,2% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty debetowej oraz

0,3% wartości jednostkowej krajowej transakcji płatniczej wykonanej przy użyciu karty kredytowej.

Kiedy akceptant może odmówić przyjęcia zapłaty kartą płatniczą?

Ustawa o usługach płatniczych, o której już wielokrotnie na blogu pisałem, określa między innymi prawa i obowiązki akceptanta karty płatniczej. Jednym z tych praw jest prawo akceptanta do odmowy przyjęcia zapłaty kartą płatniczą w określonych sytuacjach. Pamiętaj jednak, że generalna zasada jest taka, iż akceptant (czyli podmiot, na rzecz którego agent rozliczeniowy świadczy usługi polegające na umożliwianiu realizowania transakcji z użyciem kart płatniczych) ma obowiązek przyjąć zapłatę z użyciem karty płatniczej. Wyjątkiem od tej zasady są przypadki określone przez ustawę, kiedy to akceptant może odmówić przyjęcia zapłaty kartą. Przedstawię je krótko poniżej.

Przypadki wspomniane określa art. 59e ustawy o usługach płatniczych. Przepis ten stanowi, że odmowa przyjęcia zapłaty przez akceptanta może nastąpić w przypadku:

  • upływu terminu, do którego jest możliwe korzystanie z instrumentu płatniczego;
  • zablokowania instrumentu płatniczego;
  • niezgodności podpisu osoby upoważnionej do używania instrumentu płatniczego na instrumencie płatniczym identyfikującym taką osobę z podpisem na dokumencie obciążeniowym;
  • odmowy okazania dokumentu stwierdzającego tożsamość użytkownika karty;
  • stwierdzenia posługiwania się instrumentem płatniczym przez osobę nieuprawnioną;
  • braku możliwości dokonania akceptacji transakcji płatniczej.

Rekomendacje w zakresie bezpieczeństwa kart zbliżeniowych.

Płatności kartami zbliżeniowymi w Polsce rozwijają się dynamicznie. Pod tym względem nasz kraj znajduje się w światowej czołówce, pomimo tego, że sam rynek płatności bezgotówkowych wciąż nie jest jeszcze tak rozwinięty jak w krajach zachodnich.

Pomimo rosnącej popularności płacenie za pomocą kart zbliżeniowych nadal bywa uważane jako czynność płatnicza obarczona większym ryzykiem niż przy użyciu tradycyjnych kart. Powodu takiego stanu rzeczy należy upatrywać między innymi w tym, że procedury wydawania kart zbliżeniowych nie we wszystkich bankach były dla klientów przyjazne. Wydawcy kart nie zawsze umożliwiali klientowi wybór opcji korzystania z funkcji zbliżeniowej lub niekorzystania z niej. Szwankowało również informowanie klientów o zasadach działania takich kart oraz sposobach korzystania z nich.

Aby temu przeciwdziałać, Rada ds. Systemu Płatniczego czyli ciało opiniodawczo-doradcze Zarządu Narodowego Banku Polskiego, wydała rekomendacje w zakresie bezpieczeństwa kart zbliżeniowych. Są one zbiorem dobrych praktyk, jakie zalecane są do wdrożenia przy wydawaniu kart zbliżeniowych. W przygotowanie tego dokumentu zaangażowany był także Związek Banków Polskich oraz kilkanaście banków wydających takie instrumenty płatnicze.

Pieniądz elektroniczny a ustawa o usługach płatniczych.

Obowiązująca od niespełna roku ustawa o usługach płatniczych doczekała się pierwszej dużej nowelizacji. Ustawa z dnia 12 lipca 2013 r. o zmianie ustawy o usługach płatniczych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. 2013 poz. 1036)  wprowadza nowe regulacje dotyczące wydawania, wykupu oraz dystrybucji pieniądza elektronicznego, jak również zasad tworzenia i działalności instytucji pieniądza elektronicznego. W założeniu zmiany te mają ułatwić funkcjonowanie na rynku finansowym podmiotów zainteresowanych wydawaniem pieniądza elektronicznego.

Rozwiązania zawarte w ustawie nowelizującej wdrażają wymogi dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/110/WE z dnia 16 września 2009 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje pieniądza elektronicznego oraz nadzoru nad ich działalnością. Co ważne, ustawa nowelizująca uchyla dotychczas obowiązującą ustawę o elektronicznych instrumentach płatniczych, która regulowała kwestie związane z wydawaniem i używaniem elektronicznych instrumentów płatniczych, w tym instrumentów pieniądza elektronicznego, oraz określała prawa i obowiązki stron umów o elektroniczny instrument płatniczy w zakresie nieuregulowanym w ustawie o usługach płatniczych. Po wejściu w życie nowelizacji (tj. od 07 października 2013 r.), kwestie związane z wydawaniem pieniądza elektronicznego, jego wykupem i instrumentami płatniczymi z tym związanymi, działalnością instytucji pieniądza elektronicznego i świadczeniem przez nie usług płatniczych, regulować będzie ustawa o usługach płatniczych.

Reklamacja chargeback a upadłość biura podróży.

O procedurze chargeback pisałem na blogu w zeszłym roku: Transakcje z użyciem kart płatniczych a procedura chargeback. Dla przypomnienia wspomnę, że jest to procedura opracowana i stosowana przez organizacje płatnicze Visa i MasterCard dostępna dla klientów płacących kartami. Mogą to być karty  debetowe, kredytowe czy przedpłacone. Chargeback umożliwia wydawcy karty (bankowi) przesłanie za pośrednictwem organizacji płatniczej reklamacji klienta (użytkownika karty), która obciąża rachunek akceptanta (np. sprzedawcy) kwotą, którą klient zapłacił kartą. Jeśli reklamacja jest zasadna następuje zwrot pieniędzy na rachunek posiadacza karty. Po informacje na temat tego, kiedy i jak można złożyć reklamację chargeback odsyłam do wspomnianej na wstępie publikacji.

To z jakich powodów można złożyć reklamację w trybie chargeback ustalają organizacje płatnicze w swoich regulaminach. Co jakiś czas regulacje te podlegają zmianom, są one aktualizowane i dostosowywane do zmieniających się realiów przy płaceniu kartami. Do najbardziej typowej przyczyny należy zaliczyć sytuacje, w których płatność kartą nastąpiła a towar nie został dostarczony lub usługa nie została wykonana. Taką sytuacją jest np. niewykonanie usługi w ramach wycieczki wykupionej w upadłym biurze podróży.

Usługi płatnicze – obowiązki informacyjne dostawców.

Dostawcy usług płatniczych (np. banki, SKOK-i, instytucje płatnicze) w związku z ich świadczeniem, zgodnie z wymogami ustawy o usługach płatniczych mają wiele obowiązków w stosunku do swoich klientów. Usługi płatnicze z reguły wykonywane są w oparciu o umowę zawartą z dostawcą. Ustawa nazywa ją umową ramową i określa jako umowę o usługę płatniczą regulującą wykonywanie indywidualnych transakcji płatniczych. Umowa taka może również zawierać postanowienia określające zasady prowadzenia rachunku płatniczego. Rachunkiem płatniczym jest także rachunek bankowy czy rachunek prowadzony przez SKOK jeżeli jest wykorzystywany do wykonywania transferów lub wypłat środków pieniężnych. O tym, co jest usługą płatniczą zgodnie pisałem tutaj: „Ustawa o usługach płatniczych – to warto wiedzieć”.

Sposoby i forma informowania klientów.

Wśród obowiązków nałożonych na dostawców usług płatniczych są również obowiązki o charakterze informacyjnym. Ustawa określa zakres informacji, jakie klient powinien otrzymać, sposoby ich przekazywania oraz kiedy powinno to mieć miejsce.

Utracone dokumenty można zastrzec w banku.

Bezpieczeństwo obrotu gospodarczego i jego uczestników narażone jest między innymi ze strony sprawców przestępstw popełnianych z wykorzystaniem cudzej tożsamości. Kradzież tożsamości nie jest jedynie problemem wirtualnym i często ma także miejsce w świecie realnym. Podszywanie się pod kogoś innego stanowi jeden ze sposobów na wyłudzenie kredytów. Według raportu InfoDOK przygotowanego przez Związek Banków Polskich za III kwartał 2012 r., łączna kwota udaremnionych prób wyłudzeń kredytów w tym kwartale wyniosła ok. 98 mln złotych. Rekordzista z województwa mazowieckiego próbował wyłudzić kredyt na kwotę 20 milionów złotych. Z całym raportem można zapoznać się tutaj: Raport infoDOK. Jednym z narzędzi, które pomagają zapobiegać wyłudzeniom kredytów jest System DZ.

System DZ – jak działa?

System DZ, czyli DOKUMENTY ZASTRZEŻONE funkcjonuje od 1996 r. Jest to elektroniczny system wymiany informacji na temat zastrzeżonych dokumentów stworzony przez banki. Pomaga on zapobiegać oszukańczym transakcjom.