Usługi płatnicze – obowiązki informacyjne dostawców.
Dostawcy usług płatniczych (np. banki, SKOK-i, instytucje płatnicze) w związku z ich świadczeniem, zgodnie z wymogami ustawy o usługach płatniczych mają wiele obowiązków w stosunku do swoich klientów. Usługi płatnicze z reguły wykonywane są w oparciu o umowę zawartą z dostawcą. Ustawa nazywa ją umową ramową i określa jako umowę o usługę płatniczą regulującą wykonywanie indywidualnych transakcji płatniczych. Umowa taka może również zawierać postanowienia określające zasady prowadzenia rachunku płatniczego. Rachunkiem płatniczym jest także rachunek bankowy czy rachunek prowadzony przez SKOK jeżeli jest wykorzystywany do wykonywania transferów lub wypłat środków pieniężnych. O tym, co jest usługą płatniczą zgodnie pisałem tutaj: „Ustawa o usługach płatniczych – to warto wiedzieć”.
Sposoby i forma informowania klientów.
Wśród obowiązków nałożonych na dostawców usług płatniczych są również obowiązki o charakterze informacyjnym. Ustawa określa zakres informacji, jakie klient powinien otrzymać, sposoby ich przekazywania oraz kiedy powinno to mieć miejsce.
Utracone dokumenty można zastrzec w banku.
Bezpieczeństwo obrotu gospodarczego i jego uczestników narażone jest między innymi ze strony sprawców przestępstw popełnianych z wykorzystaniem cudzej tożsamości. Kradzież tożsamości nie jest jedynie problemem wirtualnym i często ma także miejsce w świecie realnym. Podszywanie się pod kogoś innego stanowi jeden ze sposobów na wyłudzenie kredytów. Według raportu InfoDOK przygotowanego przez Związek Banków Polskich za III kwartał 2012 r., łączna kwota udaremnionych prób wyłudzeń kredytów w tym kwartale wyniosła ok. 98 mln złotych. Rekordzista z województwa mazowieckiego próbował wyłudzić kredyt na kwotę 20 milionów złotych. Z całym raportem można zapoznać się tutaj: Raport infoDOK. Jednym z narzędzi, które pomagają zapobiegać wyłudzeniom kredytów jest System DZ.
System DZ – jak działa?
System DZ, czyli DOKUMENTY ZASTRZEŻONE funkcjonuje od 1996 r. Jest to elektroniczny system wymiany informacji na temat zastrzeżonych dokumentów stworzony przez banki. Pomaga on zapobiegać oszukańczym transakcjom.
Kiedy kredytobiorca może wypowiedzieć umowę kredytu?
Napisałem swego czasu na blogu, kiedy bank może wypowiedzieć umowę kredytu i co się z tym wiąże. Obserwując jednak pytania wpisywane do wyszukiwarki na stronie widzę, że poszukujecie również informacji na temat odwrotnej sytuacji, tj. kiedy kredytobiorca może wypowiedzieć umowę kredytu. Poczułem się więc wywołany do tablicy i dzisiejsza publikacja będzie właśnie o tym. 🙂 Z zagadnieniem tym wiąże się kwestia terminu spłaty kredytu, krótko muszę do tego nawiązać.
Termin spłaty kredytu może być w teorii zastrzeżony na rzecz obu stron.
Zgodnie z Prawem bankowym o ile umowa kredytu nie stanowi inaczej, termin spłaty kredytu jest terminem zastrzeżonym na rzecz obu stron. Co to znaczy? Znacz to tyle, że zarówno kredytobiorca, jak i bank są związani terminem spłaty kredytu, który ustalili w umowie. Czyli, jeżeli w umowie nie zapisano inaczej, bank nie może domagać się wcześniejszej spłaty kredytu, a kredytobiorca bez zgody banku nie może spłacić kredytu przed ustalonym terminem.
Poręczenie wekslowe a wierzytelność banku.
W języku potocznym słowo ręczyć oznacza, że bierzemy na siebie odpowiedzialność za kogoś lub za coś. Czyli w zależnosci od okoliczności zapewniamy, że jakiś skutek nastąpi lub nie nastąpi. Na gruncie prawa również można za coś lub kogoś ręczyć, np. za zapłatę weksla. Banki przyjmują weksle in blanco zabezpieczając w ten sposób spłatę swoich wierzytelności. Ten temat na blogu został już omówiony, tutaj możesz się z nim zapoznać: Weksel własny in blanco jako zabezpieczenie kredytu. Często weksle takie opatrzone są także poręczeniem wekslowym innych osób niż wystawca. Dla poręczyciela wiążą się z tym doniosłe skutki prawne. Dobrze zdawać sobie z nich sprawę.
Czym jest poręczenie wekslowe?
Poręczenie wekslowe, nazywane również awalem, polega na tym, że osoba trzecia albo osoba już podpisana na wekslu zobowiązuje się zapłacić całość lub część sumy wekslowej, w przypadku gdyby osoba, za którą poręcza nie zapłaciła za ten weksel. Poręczyciel wekslowy odpowiada za zapłatę weksla solidarnie z innymi osobami podpisanymi na wekslu, stając się kolejnym dłużnikiem wekslowym. Jego odpowiedzialność jest taka sama jak tego, za kogo poręczył. Za wystawcę weksla poręczyciel odpowiada jak wystawca, a za akceptanta – jak akceptant. Odpowiedzialność ta ma charakter osobisty, czyli poręczyciel wekslowy ponosi ją z całego swojego majątku.
Tajemnica bankowa – kogo i czego dotyczy?
Tajemnice mają to do siebie, że rozpalają ludzką wyobraźnię. Moja ulubiona dziedzina nauki, historia, skrywa w mroku minionych dziejów bardzo wiele różnych tajemnic. Między innymi to sprawia, że jej poznawanie jest tak fascynujące. W życiu społecznym i obrocie gospodarczym funkcjonują natomiast tajemnice zawodowe, takie jak chociażby tajemnica dziennikarska, tajemnica lekarska, tajemnica adwokacka itd. Natomiast z bankami nieodłącznie kojarzy się tajemnica bankowa. To niezwykle istotny obowiązek po stronie banku, ustanowiony i sankcjonowany przez obowiązujące prawo. Dzisiaj na blogu uchylam rąbka tej tajemnicy. 😉
Kto jest zobowiązany zachować tajemnicę bankową?
Banki prowadząc swoją działalność są zobowiązane chronić informacje objęte tajemnicą bankową. Obowiązek ten wynika wprost z Prawa bankowego, a konkretnie z art. 104 ust. 1 tej ustawy. Zobowiązani do zachowania tajemnicy bankowej są bank jako instytucja, osoby w nim zatrudnione oraz osoby, za których pośrednictwem bank wykonuje czynności bankowe.
Czynności bankowe (czyli usługi świadczone przez banki zgodnie z Prawem bankowym) w praktyce najczęściej wykonywane są przez pracowników banku. Na czynność bankową składać się mogą różnorakie czynności faktyczne oraz prawne. Banki i ich pracownicy zawsze mają obowiązek przestrzegania tajemnicy bankowej w związku z działalnością jaką prowadzą. Ponadto pracownik banku ma obowiązek dochować tajemnicy bankowej nie tylko w okresie pracy w danym banku, ale nawet wtedy, gdy przestanie już w nim pracować. Czyli po rozwiązaniu umowy o pracę z bankiem, były pracownik nadal nie może rozpowszechniać wiadomości, o których dowiedział się będąc w nim zatrudniony.
Kredyt a śmierć kredytobiorcy.
Prawo bankowe nie zawiera przepisów regulujących zasady dziedziczenia kredytu po śmierci kredytobiorcy. Dlatego w takiej sytuacji stosuje się ogólne zasady prawa spadkowego zawarte w kodeksie cywilnym. Zgodnie z tymi regułami, prawa i zobowiązania zmarłego wynikające z umowy kredytu przechodzą na jego spadkobierców, których obciąża obowiązek spłaty kredytu zaciągniętego przez kredytobiorcę za życia.
Odpowiedzialność za długi zależy od sposobu przyjęcia spadku.
Spadek to ogół praw i obowiązków majątkowych zmarłego o charakterze cywilnoprawnym. W skład spadku mogą wchodzić także długi zmarłego, w tym zaciągnięte przez niego kredyty bankowe. Spadkobiercy mogą być powołani do spadku na podstawie ustawy lub testamentu. Dziedziczenie ustawowe ma miejsce wówczas, gdy spadkodawca nie sporządził testamentu albo okazał się on nieważny. To, w jakim zakresie spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe, zależy od tego czy przyjął spadek, a jeśli tak, w jaki sposób to zrobił. Do chwili przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko ze spadku.
Proste przyjęcie spadku.
Spadkobierca może przyjąć spadek wprost. Ponosi wówczas odpowiedzialność za długi spadkowe bez ograniczeń, co oznacza, że odpowiada za ich spłatę całym swoim dotychczasowym majątkiem oraz majątkiem zmarłego, który odziedziczył. Bez znaczenia jest fakt, że odziedziczone długi mogą być większe niż wartość aktywów spadkowych, które przypadły spadkobiercy.
Karta kredytowa, kredyt w ROR a ustawa o kredycie konsumenckim.
Pierwsze publikacje na blogu dotyczyły kredytu konsumenckiego oraz praw i obowiązków banku oraz klienta z nim związanych. Kredyt konsumencki bywa jednak postrzegany trochę stereotypowo. Większość z nas słysząc słowa „kredyt konsumencki” ma przed oczami obraz Kowalskiego, który sam lub w towarzystwie swojej drugiej połowy, wiedziony pokusą nabycia najcieńszego z telewizorów lub kosmicznej lodówki, względnie nowego, połyskującego chromem i lakierem samochodu udaje się do banku za rogiem, gdzie podpisuje tradycyjną, papierową umowę kredytu i spłaca następnie zadłużenie w ratach ustalonych z bankiem.
Kredyt konsumencki ma różną postać.
Taki kredyt naturalnie będzie konsumencki, jeśli nie przekroczy kwoty 255 550 zł lub jej równowartości w innej walucie, a kredytobiorca zaciąga go jaki konsument. Więcej na ten temat pisałem tutaj: „Kredyt konsumencki, czym jest i dlaczego warto to wiedzieć” Jednak wielu klientom banków umyka fakt, iż kredyt udostępniony w innych formach również może być kredytem konsumenckim ze wszystkimi konsekwencjami, które się z tym wiążą.